X c.s./IFS

Incident tot schorsing en hervatting. Appellanten procederen met IFS, voor zover relevant, over een door IFS aan appellanten te betalen bedrag. Door IFS is aangevoerd dat een fusieakte is verleden, waarbij Intres B.V. de verkrijgende rechtspersoon was van IFS. Vervolgens is een splitsingsakte verleden als gevolg waarvan Euretco Financial Services B.V. de activa en passiva betreffende de 'financiële dienstverlening' en het 'centraal betalen' van Intres toebedeeld heeft gekregen, aldus IFS. IFS stelt belang te hebben bij schorsing ex artikel 225 Rv om Euretco te presenteren als de opvolgende procespartij. Appellanten klagen er volgens het hof terecht over dat de splitsingsakte niet in het geding is gebracht, waardoor onvoldoende duidelijk is in hoeverre Euretco sinds de splitsing als de debiteur van appellanten heeft te gelden. IFS wordt opgedragen om bij akte alsnog aan te tonen dat die partij ten opzichte van appellanten als de opvolgende procespartij heeft te gelden. IFS dient bij die gelegenheid tevens in te gaan op de stellingen van appellanten omtrent de door hen gewenste waarborg, zekerheidstelling dan wel hoofdelijke verbondenheid.

Nijbo Stacaravan Industrie/curator

Bestuurdersaansprakelijkheid. Vraag of de bedrijfsleider/interim manager aangemerkt kan worden als feitelijk bestuurder in de zin van artikel 2:248 lid 7 BW. Het hof besluit tot een bewijsopdracht. Omdat de curator voldoende gemotiveerd feiten en omstandigheden heeft gesteld die tot de conclusie zouden kunnen leiden dat de bedrijfsleider als feitelijk bestuurder van Nijbo dient te worden aangemerkt, terwijl de bedrijfsleider voldoende gemotiveerd heeft betwist dat van feitelijk bestuurderschap sprake is geweest, stelt het hof de curator in de gelegenheid de door haar gestelde feiten en omstandigheden te bewijzen.

Zorgbureau Holding c.s./X q.q.

Het hof onderzoekt of een redelijk denkend bestuurder onder dezelfde omstandigheden aldus zou hebben gehandeld ten aanzien van drie onderwerpen en komt tot een ontkennend antwoord. Het bestuur van Zorgbureau Twente ('HZT') heeft, aldus ook het hof, kennelijk onbehoorlijk bestuurd in de zin van artikel 2:248 BW, welk kennelijk onbehoorlijk bestuur door het hof een belangrijke oorzaak wordt geacht van het faillissement van HZT. Met betrekking tot het verjaringsverweer overweegt het hof dat de vordering van de curator tot schadevergoeding als zodanig een vordering tot nakoming is (zie HR 11 januari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD4919 (Kringkoop)), zodat hierop van artikel 3:317 BW niet lid 2 maar lid 1 van toepassing is.

Nijbo Stacaravan Industrie/Wiltink q.q.

Oordeel omtrent bewijsopdracht inzake bestuurdersaansprakelijkheid van een feitelijk bestuurder. Appellant heeft volgens het hof tijdelijk, als bedrijfsleider/interim-manager en om X 'uit de wind te houden', leiding gehad over de feitelijke gang van zaken en was als 'baas' het aanspreekpunt voor het personeel, terwijl X zich feitelijk weinig met het bedrijf bemoeide, maar achter de schermen de gang van zaken in de gaten hield, belangrijke beslissingen nam, overleg had met de accountant en de banken en de grote lijnen bepaalde. Dat appellant het beleid bepaalde ten aanzien van het personeel, de toeleveranciers en de financiële gang van zaken is niet komen vast te staan. Er zijn onvoldoende feiten komen vast te staan die de conclusie rechtvaardigen dat appellant het beleid van de B.V. heeft bepaald of mede heeft bepaald, als ware hij bestuurder. De curator is daarmee niet in het haar opgedragen bewijs geslaagd. Bij eerder tussenarrest is overwogen dat in dat geval de vorderingen van de curator grond missen.

Verhuurder/uitgetreden vennoot vof

Een recent tot een vof toegetreden vennoot wordt door de verhuurder van die vof aangesproken in verband met door de vof onbetaald gelaten huur, die – volgens het hof – ziet op de periode ná toetreding van de aangesproken vennoot. Die vennoot is nadien weer uitgetreden. Onder verwijzing naar artikel 18 WvK acht het hof de vennoot jegens de verhuurder aansprakelijk. De vennoot heeft ten slotte gesteld dat zijn aansprakelijkheid is geëindigd, omdat hij voor het ontstaan van de schadevergoedingsplicht zou zijn uitgetreden. De hoofdelijke verbondenheid van een vennoot voor schulden van de vof die zijn ontstaan ná zijn toetreding tot de vennootschap, eindigt volgens het hof echter niet door uittreding van die vennoot indien die schulden voortvloeien uit een vóór uittreding aangegane duurovereenkomst.

GCC Edda Huzid/Docky

Docky ontbindt een overeenkomst met GCC Edda Huzid en vordert de door haar gedane aanbetaling terug. GCC Edda Huzid stelt dat Docky de overeenkomst niet met haar maar met het in faillissement verkerende RP Edda Huzid heeft gesloten. De rechtbank heeft de vordering toegewezen. In hoger beroep bekrachtigt het hof dit vonnis. GCC Edda Huzid en RP Edda Huzid waren ten tijde van de totstandkoming van de overeenkomst met Docky op hetzelfde adres gevestigd, maakten gebruik van dezelfde postbus, (vrijwel) dezelfde aanduidingen en logo op het briefpapier en dezelfde website en hun administraties werden gevoerd vanuit hetzelfde adres. Daaruit kan naar verkeersopvattingen een zodanige schijn van vertegenwoordigingsbevoegdheid worden afgeleid dat GCC Edda Huzid als contractspartij van Docky moet worden beschouwd.

X/Y

Verificatieprocedure. Appellante heeft een vordering ingediend bij de curator in het faillissement van B.V. X op grond van een geldleningsovereenkomst binnen concernverband verstrekt aan Z. In geschil is of (klein)dochtervennootschappen van Z, waaronder X, partij zijn bij aanvankelijke overeenkomst en zo nee, of zij zich later als hoofdelijke medeschuldenaren hebben verbonden. Het hof stelt voorop dat het antwoord op de vraag of en tussen wie een overeenkomst is gesloten gelet op artikel 6:217 e.v. BW in verbinding met artikelen 3:33, 35 en 37 lid 1 BW en vaste rechtspraak (zie onder meer HR 11 maart 1977 ECLI:NL:HR:1977:AC1877 (Kribbebijter) en HR 21 december 2001 ECLI:NL:HR:2001:AD5352 (Van Beers/Van Dalen)) afhangt van het antwoord op de vraag wat beide partijen over en weer hebben verklaard en uit elkaars verklaringen en gedragingen, overeenkomstig de zin die zij daaraan in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs mochten toekennen, hebben afgeleid. Aanbod en aanvaarding hoeven niet uitdrukkelijk plaats te vinden; zij kunnen in elke vorm geschieden en kunnen besloten liggen in één of meer gedragingen. Het hof concludeert dat X geen partij is bij de aanvankelijke overeenkomst, maar dat X zich met de tweede overeenkomst wel hoofdelijk naast Z heeft verbonden. Ondanks de ongelukkige bewoordingen is dit naar het oordeel van het hof de kennelijke strekking van de overeenkomst.

Vereniging Recreatiepark Aqua Horst

In hoger beroep oordeelt het hof dat artikel 2:27 lid 4 sub c BW bepaalt dat verenigingsstatuten moeten inhouden de verplichtingen die haar leden hebben jegens de vereniging, of de wijze waarop dergelijke verplichtingen kunnen worden opgelegd. Vervolgens oordeelt het hof dat in artikel 2:34a BW is bepaald dat verbintenissen slechts bij of krachtens de statuten aan het lidmaatschap kunnen worden verbonden. Deze bepalingen brengen mee dat een statutaire basis is vereist voor de verbintenissen die aan het lidmaatschap worden gekoppeld. Het hof oordeelt echter dat een dergelijke statutaire bepaling ontbreekt.

X/Accon AVM Accountants c.s.

Een door een accountant opgesteld rapport betreffende een onderzoek van toekomstgerichte financiële informatie, dat is opgesteld op verzoek van het bestuur van de vennootschap waarop het rapport betrekking had, is gebruikt voor de waardering van aandelen die worden gehouden door appellant. Aandelen worden tegen de prijs als berekend op basis van dit rapport tegen haar wil overgedragen aan de andere aandeelhouders. De appellant spreekt vervolgens de accountant aan op grond van een geschonden bijzondere zorgplicht. Het hof oordeelt dat de accountant in zijn rapport had moeten opnemen dat het niet bestemd was voor een aandelenwaardering en dat de accountant derhalve onder omstandigheden zijn bijzondere zorgplicht jegens appellant zou kunnen hebben geschonden. Het hof verwijst de zaak voor verdere behandeling.

Regge Vastgoed

Het hof bekrachtigt het vonnis van de voorzieningenrechter. De curator heeft onvoldoende aangevoerd op grond waarvan voorshands voldoende aannemelijk is dat de verkoop van de aandelen vlak voor faillissement daadwerkelijke benadeling van de schuldeisers van de gefailleerde tot gevolg heeft gehad als bedoeld in artikel 42 Fw. Het hof acht de enkele omstandigheid dat de aandelen in beide vennootschappen voor een koopsom van tweemaal € 1 zijn overgegaan onvoldoende. Hoewel het eigen vermogen niet per se doorslaggevend is voor de waardering van de aandelen (de vennootschappen hadden een negatief eigen vermogen), rechtvaardigt dit op zichzelf niet de conclusie dat de aandelen ten tijde van de overname een hogere waarde vertegenwoordigden dan waarvoor deze zijn verkocht.